สักขี ๑ หมายถึง น. พยานผู้รู้เห็นเหตุการณ์ด้วยตาตนเอง, มักใช้เข้าคู่กับคํา พยานเป็นสักขีพยาน. (ป.; ส. สากฺษี).
น. พยานผู้รู้เห็นเหตุการณ์ด้วยตาตนเอง.
น. ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Dalbergia candenatensis Prainในวงศ์ Leguminosae แก่นแดง มีเสี้ยนดํา ใช้ทํายาได้, กรักขีหรือ ขรี ก็เรียก.
[สักกะตะ] (แบบ) น. ภาษาสันสกฤต. (ป. สกฺกฏ, สกฺกต).
[สักกะตะ] (แบบ) น. ภาษาสันสกฤต. (ป. สกฺกฏ, สกฺกต).
[สักกะวา] น. ชื่อกลอนแบบหนึ่ง บทหนึ่งมี ๔ คํากลอน ขึ้นต้นด้วยคํา'สักวา' และลงท้ายด้วยคํา 'เอย', ชื่อลํานําเพลงอย่างหนึ่ง ร้องเป็นทํานองโต้ตอบกัน. (โบราณ เขียนเป็น สักระวา ก็มี).
[สักกะหฺลาด] น. ผ้าทําด้วยขนสัตว์. (ฮินดูสตานี sakalet).
[สักขะยะ] (แบบ) น. มิตรภาพ, ความสนิทสนมกัน, ความรักใคร่กัน. (ส.).